ریسمان

کشتی ای کوچک اما در آن حال و زمان، شاید هم بزرگ، ساخته شده با چوب طلایی رنگ، خیلی خاص. طرح و نقشه ای ساده. روی آبهای نیلگون دریا بدون هیچ لرزش و حرکتی لنگر انداخته. عرشه کشتی صاف و یکدست مثل آیینه درخشان. بجای بادبان و سکان، پرده ی تور سفید، بی نهایت بلند که معلوم نیست در کدام طبقه از آسمان هفتم آویزان شده. در ارتفای پرده هر سه چهار متری با گلمبرت های فراوان تزیین و به دست ملایم باد سپرده شده. کشتی مقصدی ندارد. این مسافرست که باید سفر کند. چشمانش را بست و چنگ به پرده انداخت و از درون با بی صدایی فریا زد: خدایااااااااااااااااا کمکم کن.

وقتی چشم گشود نیمه های شب بود. دریافت خداوند ریسمانش را برای نجات او به زمین فرستاده.

غول سیاه

پسرک خورد سالی از پدرش پرسید:

- کی این نی زدنت را کنارمی گذاری و مثل همه باباها، به سر کار میروی و دوباره مامان را به خونه برگردونی؟

پدر بدون اینکه زحمتی به خود بدهد و چشمان خواب الود خود را باز کند، همه نفسش را داد بیرون و با دود که از دهانش بیرون آمده بود، غول سیاه وحشتناکی بالای سر خود درست کرد و گفت:

- فردا.

و هرگز فردایی نیامد و حالا پسرک به جای پدرش نی میزند.

دیوانه

دیشب آن دیوانه خود را به دار آویخت.

شانزده سال بود هر شب، زنی را کنار پنجره میدیدم که در روشنایی قرمز اتاق، با پاره نموند ملافه هایش طناب می بافت.

رویا

بعد از پایان یافتن مکالمه تلفنی، درحال درازکش به مردی می اندیشیدم که چند لحظه پیش پشت خط تلفن، درحال بحث و گفتگو بودیم که ناگهان چشمم روی هم رفت و آن مرد را در روشنایی زرد و نارنجی، پشت میز کارش جلوی تصویر کامپیوتر نشسته، دیدم که خم شد توی یک شیپوری شبیه شیپور گرامافون که گوشه میزکارش قرار داشت و احساس من این شیپور را (تلفن میدانست) با حالت ترسناکی صدایی از گلویش خارج کرد. گویا داشت اعتراض و عصبانیتش را به من نشان میداد.

خاکستری

جوان بودم حدود بیست و دو یا سه ساله، زیبا و خوش چهره. مثل دخترانی که در خانواده مذهبی رشد کرده و بزرگ شده اند چادر مشکی به سر داشتم؛ اما از جنس حریر و به رنگ زیبای زمینه آسمون شب کویر، سیاه نقره ای، با قدمهای آهسته و آرام مثل فیلمی که چندین بار آهسته تر کرده باشند یا مثل باد کنکی پر از باد که از دست کودکی رها شده و در نسیم ملایمی در یک متری زمین به پرواز درامده است، گاهی خیلی آهسته با زمین بر خورد می کردم و در جاده ای مستقیم و بی انتها در حال حرکت بودم.

درختان تنومند و سر به فلک کشیده ی سبز خوش رنگ در دو طرف جاده، دیوار و سقف شده بودند و خورشید لابه لای شاخه، برگهای درختان، روی برگهای سبز تیره ی جدا شده و بر زمین افتاده نور طلایی میپاشید. ذرات گرده ی گیاهان وحشی در نور طلایی خورشید رقص کنان در حرکت بودند. بوی گل یاس، نسترن، مریم یا شایدم بوی همه گلهای دنیا، هوا را پر کرده بود. در دلم شور و عشقی بی حد غوغا می کرد. رو به رویم، آن دورها، جوانی زیبا و خوش سیمایی در حال آمدن بود. نمیدانم این شور و عشق بی حدی که در دلم غوغا می کرد از جاذبه آن جوان دلربا بود یا خاصیت زیبایی جاده؟ هرچه بود حال خوشی داشتم و ساعتها به جلو پیش میرفتم. اما در نظرم لحظه ای بیش نمی آمد تا اینکه نزدیک به هم رسیدیم و رو به روی هم ایستادیم. چشم در چشم، خیره شدیم. برق نگاهش از نوک انگشتان پا تا موهای سرم را لرزاند، مثل شوک الکتریکی که به بیمار روبه مرگ وصل می کنند، تکانم داد و همه جا سیاه و تاریک شد. روشنایی کمی از چراغ برق کوچه از پنجره آشپزخانه به داخل اتاق می تابید و بعد از چند لحظه در و دیوار اتاق به رنگ خاکستری درامد.

 نمیدانم ساعت چند نیمه شب بود؟

واقعیت نیمه شب، در سال 92

ستاره

ستاره با شال مشکی و دو خطی که تازگی ها کنار لبش افتاده بود، مسنّتر می نمود. سر کوچه کنار «مردی با ریش و موهای بلند و ژولیده ی ناموزون که سالهاست هر روز یه دسته گل رز قرمز برای فروش در بغل داشت» ترمز کرد و گفت:

- دو تا شاخه گل می خوام.

مرد خم شد و دسته گل را تقدیم کرد و گفت:

- بابت فوت پدرتون تسلیت عرض می کنم و اشک از چشمای جذابش جاری شد و ادامه داد: شونزده سال از دهمین و آخرین خواستگاری من از شما که پدرتون مرا از خونه اش انداخت بیرون گذشت.

ستاره با لبهای خشکیده از تعجب گفت:

- مازیار تویی! از کجا آدرس جدید مرا پیدا کردی؟

مازیار جواب داد:

- از اونجایی که هنوزم با دو شاخه گل سری به اولین قرارمون میزنی.